به گزارش سلامت نیوز ساماندهی وضعیت شغلی و معیشتی رزیدنت‌ها یا همان دستیاران پزشکی و افزایش هشت برابری دریافتی آنها که خط مقدم مواجهه با بیماران در مراکز آموزشی و درمانی هستند و بار اصلی بیمارستانها بر دوش آنهاست، دستاوردی بزرگ و حایز اهمیت توسط دولت سیزدهم است.

پزشکی شغلی است که جوانان نخبه با رویای شیرین پوشیدن لباس سپید، عزت و احترام در بین مردم و زندگی با درآمد مناسب و آینده‌ای روشن انتخاب می‌کنند، رویایی که بسیاری از پزشکان جوان پس از ۱۳ سال رنج و تحصیل شبانه‌روزی آن را مربوط به گذشته می‌دانند و می‌گویند این عرصه دچار فراز و نشیب بیشتری شده است.

دوره‌ رزیدنتی در رشته‌های مختلف متفاوت است و چهار تا پنج سال به طول می انجامد. به طور مثال دوره رزیدنتی برای رشته‌هایی مانند ارتوپدی، داخلی و جراحی، چهار سال است. این رزیدنت‌ها به بیمارانی در حوزه تخصص خود و زیر نظر استادان یا سال‌بالایی‌ها، رسیدگی می‌کنند.

در بسیاری از بیمارستان‌های آموزشی درمانی خبری از استاد نیست و سلسله مراتب نهایتاً به رزیدنت سال بالایی می‌رسد بنابراین رزیدنت پزشکی است که دوره پزشکی عمومی خود را تمام کرده و دوره تخصص خود را می‌گذراند. همچنین به پزشکانی که متخصص شده‌ و در حال گذراندن دوره فوق تخصصی هستند نیز فلوشیپ گفته می‌شود.

اینترن نیز دانشجوی مراحل پایانی پزشکی عمومی است که می‌تواند زیر نظر استاد یا متخصص در بیمارستان‌ها، طبابت کند و بعد از گذراندن این دوره عملی که ۱۸ ماه است، فارغ‌التحصیل محسوب می‌شود. بنابراین ۱۸ ماه پایانی دوره ۷ ساله پزشکی، دوره اینترنی است. پیش از آن نیز به دانشجویان پزشکی که یک سال در بیمارستان حضور دارند، اما اجازه طبابت ندارند، استاجر گفته می‌شود.

دریافتی رزیدنت‌ها یک بار در سال ۱۴۰۰ از حدود ۳ میلیون تومان به ۶ میلیون تومان رسید و در سال ۱۴۰۱ افزایشی نداشت و در سال ۱۴۰۲ از مبلغ ۶ میلیون تومان به ۸ میلیون تومان رسید. ولی آیا همه مشکل این پزشکان جوان که مشغول گذراندن دوره تخصص هستند، هزینه کم حق الزحمه و فشار کاری است؟

بابک شکاری معاون آموزشی سازمان نظام پزشکی مشکلات معیشتی و فشار کاری را از مشکلات اصلی رزیدنت ها می داند که سبب می شود تا معضل خودکشی در این قشر تحصیلکرده بروز کند؛ او معتقد است در کنار مشکلات معیشتی، این موضوع که غربالگری دستیاران به صورت اجباری توسط دانشگاههای علوم پزشکی انجام می شود، یکی دیگر از مشکلات این بخش است.

وی اظهار داشت: کارانه هایی که دیر پرداخت می‌شود، سختی کار، شیفت های طولانی، حقوق پایین از علل خودکشی نیروهای طرحی است.

عمده‌ترین مشکلات دوران رزیدنتی

دوران رزیدنتی برای پزشکان جوان با مشکلات فراوانی همراه است؛ مشکلاتی که می‌توان آنها را از نظر روانی تا مالی دسته بندی کرد. وقتی وارد بیمارستان‌های آموزشی درمانی یا دولتی می‌شویم، حضور پر رنگ رزیدنت‌ها را حس می‌کنیم و این نخستین بار سنگینی است که بر شانه‌های رزیدنت‌ها گذاشته می‌شود و می‌توان گفت که وظیفه آنها بسیار سنگین است.

مشکل دوم، دستمزد است. زیرا دستمزدی که به رزیدنت‌ها داده می‌شود، هیچ تناسبی با وضعیت اقتصادی ندارد. به طور مثال، حقوق دستیار پزشکی در ماه بین ۶ تا ۷ میلیون تومان است. حالا فرض کنید این مبلغ در شهرهای بزرگی مثل تهران، چه مشکلی از فرد حل می‌کند؟

مشکل دیگر رزیدنت‌ها این است که وقتی به زندگی افرادی که فارغ التحصیل شده‌اند و حالا مشغول طبابت هستند، نگاه می‌کنند، می‌بینند که حتی بعد از فارغ التحصیلی هم شاید نتوانند زندگی آبرومندانه‌ای با توجه به رشته تحصیلی خود فراهم کنند. زیرا بسیاری از افراد بعد از فارغ التحصیلی هم مشکلات فراوان اقتصادی دارند.

وضعیت دریافتی رزیدنت‌ها

بر اساس قوانین و مقررات دوره دستیاری، ماهانه مبلغی به عنوان کمک هزینه تحصیلی به دستیار یا رزیدنت پرداخت می‌شود. این مبلغ در مدت مرخصی استعلاجی بیش از سه ماه، به دستیاران تعلق نمی‌گیرد. به دستیاران ارشد معادل ۱۰ درصد کمک هزینه تحصیلی ماهانه به عنوان حق ارشدیت پرداخت می‌شود.

آنچه درباره درآمد بالای پزشکان گفته می‌شود مربوط به تعداد اندکی از پزشکان مشهور بالای شهر است؛ مسئولان کشور نیز معمولا به همین پزشکان مراجعه و با خودشان حساب می‌کنند و می‌گویند چقدر وضع پزشکان خوب است. اما در این شرایط برای یک پزشک طرحی یا جراح مستقر در مناطق محروم که درآمد بسیار کمی دارد، انگیزه‌ای برای انجام جراحی نیست.

در چنین شرایطی، کاری که پزشک طرحی انجام می‌دهد، این است که به هر روش ممکن بیمار را به مرکز استان یا تهران ارجاع می‌دهد و به همین دلیل شاهد انبوه بیماران مراجعه کننده از شهرهای مختلف به تهران هستیم زیرا پزشکان در مناطق محروم، انگیزه‌ای برای طبابت و جراحی ندارند و حتی بعد از مدتی برای مهاجرت اقدام می‌کنند.